Naar Paignton

Onze voortreffelijke verhuurster Julia had voor een parkeervergunning gezorgd en de auto had heerlijk rustig vlak bij in de zijstraat gestaan en nu kan ik hem vlak voor de deur op de stoep zetten om in te laden.we waren alle twee redelijk vroeg wakker en na een rustig ontbijt rijden we al even voor half 10. Daar we naar het westen moeten zijn we genoodzaakt redelijk grote en ook drukje wegen te nemen.  Het is bank holyday monday en er is enorm veel tegen verkeer. De wegen nog steeds niet best en  vaak behoorlijk nauw, maar we schoten lekker op. Tegen lunchtijd zie ik het bordje Branscombe en hup naar links naar beneden,  1 lane weg met uitwijk plekken waarvan  ik ook zo nu en dan gebruik moet maken. De pub annex hotel is er nog zo als ik weet niet hoeveel jaar geleden toen Wim en ik er eens een paar nachten logeerden, erg leuk. Na een lichte lunch door naar Exeter. Onderweg had Julia gebeld, of ik de permit nog had? Ja zeker, had niet begrepen dat hij moest worden ingeleverd.  Of ik hem firstclass( jawel dat bestaat nog in dit land) wil posten. Dus op zoekbnaar een postoffice. Dat blijkt makkelijker gezegd dan gedaan. Parkeren in een parkeergarage die volgens een vriendelijke meneer vlak bij het town centre ligt. En dan zoeken we  verder en krijgen te horen dat we naar een W.H Smith winkel moeten waar een postoffice in zit. Een behoorlijk eind lopen maar wel ook richting cathedral die we absoluut willen bezoeken.  In de enorme winkel is de P.O. dicht:bank holyday. Opzoek naar enveloppe,  niet te vinden, kaarten minimaal 3.50£ en dus pik ik teneinde raad een enveloppe achter vreselijke kaarten vandaan. Dan de postzegel. . Geen machine om er één uit te halen alleen bij een vriendelijk meisje bij een kassa een boekje met 4 postzegels firstclass dat wel. Zal de 3 overigen maar ergens cadeau doen, maar niemand schrijft meer brieven! Gelukkig blijkt dan de Cathedraal dan vlakbij en werkelijk schitterend.  Met oa. Astronomische klok uit de 14e eeuw, een minstralgallery, een schitterend plafond waarin 1 van de sluitstenen, de onthoofding van Thomas  Becket laat zien.Na op deze manier weer aardig verkwikt te zijn lopen we langzaam( oh zo ergerlijk  Nettie met haar voet en ik helaas weer met mijn oude rug(( was door de pijn in mijn heup vergeten dat ik zo'n rotrug heb, maar nu is dat weer duidelijk .  gelukkig doet de heup het subliem, nergens last van) terug naar de auto. Dan is het nog maar een half uurtje naar ons volgende verblijf in een klein dorpje vlak bij Paignton.  Het blijkt een alleraardigst cottage te zijn aan een binnentuintje.  Voor het diner rijden we naar beneden en eten in de Harbour Lights in met uitzicht over zee.

L